Maine Coon
Perła Annaru*PL®
Rasa Maine Coon
Pochodzenie
Maine Coon jest największym przedstawicielem kotów domowych. Jego charakterystyczną cechą są rysie pędzelki na końcach uszu, które dodają mu uroku i pozornej dzikości.
Swą nazwę zawdzięcza amerykańskiemu stanowi Maine, skąd pochodzi. „Coon” jest częścią słowa „raccoon” oznaczającego szopa pracza. Legenda głosi, iż rasa ta powstała w wyniku głębokiego uczucia, które połączyło dzikiego kota z szopem praczem. Z punktu widzenia genetyki jest to oczywiście niemożliwe. I my również nie damy temu wiary. To określenie odzwierciedla raczej sympatyczny charakter, wygląd i zwyczaje tego popularnego w stanie Maine zwierzaka. Głównie odnosi się to do jego wspaniałego futra i puszystego ogona.
Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano ją na wystawie w Nowym Jorku w 1860r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983 r.
Koty rasy Maine Coon mają na świecie bardzo bogatą i długą historię hodowlaną i wystawową. W Polsce pojawiły się dopiero parę lat temu, ale już cieszą się olbrzymią popularnością. Zawdzięczają to przede wszystkim okazałości w wyglądzie, wielkości połączonej z łagodnością, wyglądowi głowy przypominającemu głowę rysia, miłemu w dotyku futru, długiemu puszystemu ogonowi, niekłopotliwej opiece w hodowli w warunkach domowych.
Charakterystyka
Maine Coon to idealne zwierzę domowe. Łagodny, zrównoważony, wesoły. Jest bardzo towarzyski. Koty te bardzo przywiązują się do człowieka, więź ta bywa niezwykle silna. Najchętniej stale przebywałyby w towarzystwie człowieka „pomagając” we wszystkich pracach domowych. Nawiązywanie kontaktów to dla Maine Coona prawdziwa przyjemność. Zawsze chętny do zabaw i psot. Lubi być w centrum zainteresowania, szczególnie wtedy, gdy w domu pojawiają się goście. Jest to dla niego wspaniała okazja do popisywania się i robienia tego, co na co dzień jest zabronione.
Maine Coon to wspaniały przyjaciel dzieci. Ze stoickim spokojem zniesie te najbardziej wylewne objawy czułości. Są bystre i inteligentne, co sprawia, że stosunkowo łatwo dają się ułożyć. Lubi towarzystwo innych kotów. Żyje w przyjaźni z psami. Jest silny i bardzo zwinny.
Znany jest z wydawania charakterystycznych dźwięków przypominających świergolenie.
Wygląd
Maine Coon jest duży (waga ok. 7-9 kg kocury, kotki znacznie mniejsze ok. 4-6 kg) o mocnej budowie, muskularny. Sylwetka wydłużona. Pełny rozwój fizyczny osiąga w wieku 3-4 lat.
Oczywiście bywają też szczególnie dorodne osobniki, gdzie kocury mogą ważyć 10-11kg, a kotki nawet pod 8kg. Należy pamiętać, że nie zawsze waga odpowiada wielkości, gdyż dwa koty identycznych rozmiarów a różniące się budową kośćca będą też różnej wagi i ta różnica może wynosić nawet ok. 2 kg.
Głowa: Średnio szeroka, u kocurów szersza niż u kotek. Klinowata. Broda mocna, tworzy pionową linię z nosem i górną wargą. Nos długi z przełomem.
Oczy: Duże, szeroko osadzone i lekko skośnie w stosunku do zewnętrznej krawędzi nasady ucha, nieco owalne, dające odczucie dzikiego spojrzenia, „wild look”, niektórzy mówią, ze kot wygląda jak dziki lub wkurzony. Wadą jest zbyt „otwarte” i okrągłe oko, jakby kot był zdziwiony lub zbyt małe i wąskie o migdałowym kształcie. Kolory wszystkie dozwolone, ale barwa czysta, najczęściej spotykane zielone w odmianach, bursztynowe lub złotopomarańczowe. U odmiany o białej sierści oczy niebieskie lub różnokolorowe (jedno oko niebieskie, drugie pomarańczowe).
Uszy: Duże, jednak nie za wielkie, proporcjonalne do głowy, u nasady szerokie, lekko szpiczaste zakończone rysimi pędzelkami (im większe pędzle tym lepiej). Osadzone wysoko, ale niezbyt blisko siebie- prawidłowy rozstaw uszu to na szerokość ucha u nasady.
Tułów: Długi, masywny, proporcjonalny, z szeroką klatką piersiową.
Kończyny: Średniej długości, mocne. Stopy duże okrągłe, z owłosieniem między palcami.
Ogon: Przynajmniej długości tułowia. U nasady szeroki, zwęża się ku końcowi, bogato owłosiony, puszysty.
Szata: Typ pół-długowłosy. Sierść to włos okrywowy i podszerstek. Mocno błyszczące włosy powinny opadać płynnie, struktura jedwabista, włos okrywy gruby i gładki, podszerstek miękki, delikatny, szata krótsza na głowie, barkach i nogach, dłuższa na tułowiu, na tylnych kończynach tworzy tzw. portki, kryza, czyli grzywa wokół szyi, pióro na ogonie. Sierść ze względu na swoją budowę jest wodoodporna.
POLIDAKTYL Maine Coon
Polidaktylia była i nadal jest powszechną cechą anatomiczną rasy Maine Coon. To dodatkowe palce u przednich lub u przednich i tylnych łap. Koty Maine Coon ewoluowały poprzez dobór naturalny, rozwijając wszystkie cechy przystosowawcze do życia. Uważa się, że i ta cecha powstała w wyniku ewolucji dostosowawczej do życia tych kotów w trudnych warunkach naturalnych, surowych, zaśnieżonych rejonów Ameryki Północnej i miała pomagać w poruszaniu się po śniegu i wspinaniu na drzewa oraz ułatwiać polowanie. Druga grupa polidaktyli skoncentrowała się w Wielkiej Brytanii.
Kiedy zaczęto interesować się rasą Maine Coon, polidaktyle stanowiły ok. 40% populacji (według The FIFe Breed Council MCO i Henning Mueller-Rech, 2011/2012). W procesie eliminacji (podobnie jak z owczarkiem niemieckim długowłosym) ilość ich drastycznie spadała.
Pierwsze wzmianki na temat polidaktyli sięgają dwóch stuleci wstecz, a publikacje datowane były aż na 1861 rok (Lange i Müller 2017) poprzedzając rozwój genetyki jako nauki o dziedziczeniu. Pierwszy artykuł na temat genetyki polidaktylii u kotów został opublikowany przez Danfortha w 1947 roku. Wywnioskował on ze swoich badań, że polidaktylia była spowodowana przez dominujący gen o różnej ekspresji i nie znalazł żadnych dowodów, że ten „gen” był szkodliwy lub śmiertelny oraz że polidaktylia była związana z innymi anomaliami w budowie łapy. W tym samym czasie do głównych badań zaliczamy również Morphology of the Feet in Polydactyl Cats (1947) oraz badanie Chapmana i Zeinera The Anatomy of Polydactylism in cats with Observations on Genetic Control (1961). Danforth oraz Chapman i Zeiner stwierdzili, że nigdy nie obserwowano polidaktylii w tylnych łapach, z wyjątkiem sytuacji, gdy była ona również obecna w przednich łapach. Badania trwały nadal i kolejni badacze stwierdzili, że polidaktylia nie wpływa na dobrostan kota (Lange i in. 2014,Hamelin i in. 2017) i powinna być uważana za fenotypową odmianę rasy, która nie jest upośledzeniem i nie powoduje żadnych złych skutków u kotów.
Obecnie polidaktylowe Maine Coony mogą być hodowane i rejestrowane np. w The International Cat Association (TICA). TICA od maja 2015 roku akceptuje polidaktyle Maine Coon na wystawach kotów rasowych na wszystkich poziomach (strona internetowa TICA).
Dziś wiadomo też, że polidaktylia występuje nie tylko u kotów Maine Coon, ale można ją zaobserwować u innych kotów. Być może słyszeliście też, że pisarz Ernest Hemingway miał prawie 200 kotów, a wiele z nich to właśnie polidaktyle, które umiłował i szczególnie cenił. Dziś ok. 50 potomków wciąż mieszka w Domu i Muzeum Hemingwaya w Key West. Polidaktyle też często nazywa się „Kotami Hemingwaya”.
Jako drugą ciekawostkę podam, że w Norwegii koty polidaktyle bywają określane jako „skipskatt”, czyli „kot okrętowy”, żeglarze uważali je za „szczęśliwców”oraz za najlepszych łowców nie tylko myszy, ale i szczurów (Harthwell 2001-2010).
Inna ciekawa informacja podaje, że koty polidaktylowe praktycznie nie istniały w Europie, ponieważ „niezwykle wyglądające koty” były zniszczone z powodu przesądów o czary, praktycznie eliminując tę cechę (Kelly, Larson, 1993).
W badaniach Danfortha oraz Chapman & Zeiner zaobserwowano przykłady polidaktylii w dwóch głównych odmianach. Maksymalna, uznana ilość palców w obu może wynosić 8. Pierwszą z nich jest tzw. łapa „rękawiczka”, gdzie mamy widoczny wyodrębniony „kciuk” z 1 do 3 palcami dodatkowymi. Ta odmiana nosi nazwę „mitten foot”. Druga odmiana, to linia kanadyjska, która ma dodatkowe palce (również od 1 do 3), ale bez „kciuka” i wygląda na bardziej okrągłą, przypominająca rakietę śnieżną. Ta właśnie odmiana, czyli PATTY FOOT będzie w programie naszej hodowli, na tej się skupimy.
A jak to wygląda w uproszczeniu przedstawia rysunek poniżej
Maine Coon’y, to duże koty, masywne, odporne na warunki atmosferyczne, intuicyjne, inteligentne, do tego niezwykle przyjacielskie, tolerancyjne, delikatne i bardzo przywiązujące się do człowieka.
Lata hodowania tej rasy i prace hodowców nad jej „polepszaniem” niestety prócz dobrego miały i mają nadal negatywny wpływ na zmiany jakie zachodzą w ich wyglądzie, zdrowiu i usposobieniu. Coraz częściej widzimy koty mniej lub bardziej odbiegające od obowiązującego standardu rasy, koty małe, drobnej kości, z wąskimi głowami i kufami, ze zbyt dużymi uszami, nieufne, lękliwe, czasami wręcz agresywne. Wyselekcjonowane linie polidaktyli wciąż utrzymują pierwotny wzorzec, jeśli chodzi o mocną budowę jak i wspaniały behawior. Chcemy włączyć te geny do programu hodowlanego, by uzyskać jak najlepsze potomstwo, by i Wam dane było się nim cieszyć.
Nie wspomnę o tym, że takie duże łapy, to bardzo słodkie paputy, a koty z nimi wyglądają niezwykle pięknie.
Na foteczce uroczy kocurek NAMASTE (polidaktyl) w wieku zaledwie 8 miesięcy.
